Friol 1936-1939: o medo e a fame.

"Faltaba de todo. Estabamos a ración. Tiñamos que ir á Casa do Grande polo pan e á Casa do Neira polo aceite. Comiamos caldo mal feito, porque non había con que facelo, e leite. Ibamos mal vestidos e mal calzados. Non había viño. Había que cultivar alimentos para comer. Nas casas había pouca auga e había que ir ós regatos a lavarse.

O meu tío foi á guerra. Disparáronlle nunha perna. A xente ó vir da guerra traía pulgas, piollos e ladillas. Había que ferver a auga para quitalos. Un home de aquí, de Macedo, trouxo o mal das mulleres (sífilis) e morreu diso a berros. Na Hedreira, un home que viñera cun permiso díxolle á súa nai: se non morrín ata agora, xa non morro. Ós oito días veu a baixa porque morrera. Moitos dos que escaparon da guerra acabaron en Cuba e en Arxentina". Así recorda aqueles anos Ángela López Blanco, de 79 anos e veciña de Macedo (Condes).

"A xente tiña medo de que viñeran os falanxistas e levaran a alguén da familia. Requisaban os alimentos. Desaparecían persoas. Había xente que traficaba cos alimentos, como Chinete, que se matou porque ían por el. Cando os homes ían á guerra, as familias quedaban destrozadas, e non podían con todo o traballo. Non se podía falar de política, porque se había chivatos podían vir por ti. Houbo xente que, para non ir á guerra, viviron agachados. A Macedo chegou un home da Coruña para agacharse nun pendello vello. Dábamoslle de comer os veciños". Contado por Adelina López Blanco, de 68 anos e veciña de Macedo. Aínda que non lle tocou vivir a guerra, coñece historias contadas polos seus maiores.
Son relatos recollidos por Lucía López Lodeiro, estudiante de 4º da E.S.O. de Friol