24 abril 2009

Recuperando a memoria: Friol 1936-1939. A barbarie.

Manuel Varela Carballal, 77 anos, veciño do Pacio, conta que de neno os falanxistas foron á casa dun veciño chamado Francisco para requisarlle unha escopeta. Francisco resístese e a súa filla, asomándose pola ventá dille ó pai: "veña, meu pai, déalles a escopeta a eses canallas para que nos deixen en paz". Os falanxistas, en vinganza porque a rapaza lles chamou canallas, levaron ó pai e á filla a un monte para matalos. Cando chegaron ó monte dixéronlle a Francisco que se lles daba 4.000 pesetas nun prazo de dous días os soltaban. Francisco percorreu as casas dos veciños pedindo axuda para xuntar os cartos. Conseguíu acadar o diñeiro. Salvaron a vida, pero non se libraron dunha paliza que case acaba coa vida de Francisco.
Manuel Varela recorda un pozo no que tiraban ás persoas que mataban. Asegura que foi feito polos falanxistas e está situado nun río en Carteire (Palas de Rei). Tamén fala dunha rocha moi alta desde a que tiraron a persoas que morreron despeñadas.
Cando Manuel era pequeno viu como arrastraron a un home atado polas pernas a dous cabalos, ós que se lles facía correr ata que o home partiuse pola metade.
Estes relatos foron recollidos por Nerea Varela Busto, estudante de 4º de E.S.O. en Friol e neta de Manuel. A ela e á súa familia agradecemos a colaboración e a fotografía que mostramos, na que se procede á reconstrución dunha casa que foi destruída nas represalias da guerra. Manuel Varela está á dereita da fotografía sostendo unha maza.

2 comentarios:

a Ponte Vella

Tedes un agasallo e unha encomenda na Ponte Vella. Saúdos

Anónimo

Luis Pimentel, poeta de Lugo ( 1895-1.958) ten escrito neses tempos :
"Cunetas"
¡Outra vez, outra vez o terror!
Un dia e outro dia,
Sen campás, sen protesta.
Galicia ametrallada nas cunetas
dos seus camiños.
Chéganos outro berro.
Señor ¿que fixemos?
-Non fales en voz alta-
¿Ata cando durará este gran enterro?
-Non chores que poden escoitarte.
Hoxe non choran mais que os que aman a Galicia-
¡Os milleiros de horas, de séculos,
que fixeron falta
para facer un home!
Teñen que encher ainda
as cunetas
con sangue de mestres e de obreiros
Lama, sangue e bágoas nos sulcos
son semente.

Docemente chove.
Enviso, arrodeame unha eterna noite.
Xa non terei palabras pra os meus versos.

Desvelado, pola mañá cedo
Baixo por un camiño.
Nos pazos onde se trama o crime
Ondean bandeiras pingando anilina.
Hai un aire de pombas mortas.
Tremo outra vez de medo.
Señor, isto é o home.
Todas as portas están pechadas.
Con ninguen podes trocar teu sorriso.
Nos arrabais
bandeiras batidas e esfarrapadas.
Deixa atrás a vila.
Ti sabes que todos os dias
hai un home morto na cuneta
que ninguén coñece ainda
Unha muller sobre o cadaver do seu home
Chora.
Chove.
¡Negra sombra, negra sombra!
Eu ben sei que hai un misterio na nosa terra,
Mais alá da neboa,
Mais alá do mar,
Mais alá da chuvia,
Mais alá do bosque.

 
Creative Commons License
Esta obra publícase baixo unha Licenza de Creative Commons.