07 febreiro 2015

Unha publicación na Habana

Delfín Bóveda Villanueva do que xa falamos noutra entrada publicou no ano 1950 na Habana o libro  "Galicia: Cosas nuestras",  recompilación dos artigos por el publicados en diferentes medios escritos ao longo da súa estadía na illa caribeña. Andabamos detrás desta publicación para lle botar unha ollada e por fin demos con ela.
Na mesma puidemos ler os diferentes traballos deste friolés, nos que se recollen análises e propostas relacionadas co campo galego, artigos costumistas nos que recolle lembranzas sobre as romarías, as feiras,.. a morriña dos emigrados, ao que corresponde a fotografía, a súa opinión sobre a delicuencia xuvenil, diferentes loas necrolóxicas...( se alguén ten interese en ler a súa produción pode poñerse en contacto con nós).
Nun seu traballo sobre o cultivo do liño recolle como inicio do mesmo esta anécdota que, entre outras cousas, acredita a celebración de romarías polo día de San Roque (16 de agosto) na parroquia de Vilafiz, precisamente a fotografía está feita nesa celebración. Di así:
"Era día de San Roque y en el campo de la romería de Villafiz (Santa María) nos hallábamos varios amigos tomando un neto de vino.
Uno de los del grupo era Benigno de Manuel María, ex-bodeguero de Cárdenas, recién llegado, retirado ya de su negocio, pinturero y un poco fanfarrón, por aquello de que lle ruxía el bolsillo y por la flamante indumentaria, de remarcado corte tropical, 'bien ajustadita y bien planchadita'. Sobre todo, en un pantalón de franela blanca ponía su presumido dueño el golpe de su elegancia.
Formaba también parte del grupo Jesús d'o Curral, 'Gorrión', paisano alegre y socarrón, que bien pronto pescó la debilidad del habanero por su prenda de vestir.
En una de las 'rondas', so pretexto de obsequiar a Benigno, se le acercó "Gorrión" y, como al descuido, dejó caer la escudilla, salpicando de vino tinto la alba franela, que quedó hecha una lástima. El autor del desaguisado, dándose cuenta de su fechoría por el gesto del afectado, y como para restar importancia al hecho, le dijo con un aire de sorna intraducible: ¡Te estropeé la zaraza!. El perjudicado adoptó el partido de echar la cosa a broma y comentar con los que estábamos más cerca, tal vez para consuelo,que, efectivamente, los tejidos que muchas veces dan la impresión de una suprema elegancia, no son más que unas modestísimas zarazas" (páx. 53)
Deixamos tamén a portada e o índice da citada publicación.

0 comentarios:

 
Creative Commons License
Esta obra publícase baixo unha Licenza de Creative Commons.