Un poema

Na procura de información, chegamos, certamente, a moitos recantos ignotos. Casualmente demos cunha chea de papeis nos caixóns dunha mesa dun ou dunha (non sabemos precisar) mestre ou mestra dunha antiga escola, por suposto anterior á concentración, e por ende á Agrupación Escolar que hoxe funciona como C.P.I.

Despois de cábalas e consideracións, cremos oportuno publicar o poema atopado que podedes ler a continuación.

Cremos que é un xeito, cando menos decoroso, de iniciar o 2.009:

Friol:

Terra silente, 

ferida, terra dura ,

escrava, arregueirada, 

que recende a suor chea de amargura. 

Muíños centenarios , xa detidos.

Detidos por un son que non é o voso.

Serpes ignotas de extraordinarias fauces. 

Valados que separan xeografías.

Miserias de partillas e acedumes.

Congostras atoadas polo tempo,

Calzadas, pontes, valos,… imposturas.

Historias de pasados que se achegan.

Presentes que esmorecen sen futuro.

Futuro? 

Cando será futuro para os teus fillos?