Outras moitas fontes espalladas por Galicia teñen o mesmo poder curativo. Unha delas a fonte de Santa Mariña de Xerdiz no concello de Ourol, outra a de S. Pedro Fiz en Vilarmide, na Pontenova. Precisamente é este o santo o avogado das verrugas.
Pois ben , cando iamos fotografar a fonte milagreira, para facer esta entrada, demos cun emigrante retornado da Suíza – xa non é o primeiro co que topamos nas nosas andainas polo concello--. Contounos de vagar o antes e o despois dunha vida que se desenvolveu entre o aló e o acó.
Ese estar e non-estar, permite mirar o mundo dunha maneira que só os emigrantes son quen de facer. Ver os perfís que matizan a vida dun e doutro sitio só o poden facer aqueles que estiveron dos dous lados e, claro está, non se encontran nesa chamada maioría silenciosa da que tanto botan mans algúns. Non é ese o grupo ao que pertence este home.
Puxo enriba da fonte as súas dúbidas no momento de tomar a decisión de quedar aló ou virse definitivamente . Na decisión, o elemento principal a ter en conta: o fillo e a familia. Volveron . Aínda lembra con morriña a súa vida –32 anos—alá.
Hoxe que nos atopamos nunha sociedade cunha presenza importante de inmigrados, non deberiamos perder a referencia de sabérmonos dun país , ata hai ben pouco, xerador de emigrantes.
Ás veces cando oímos comentarios, abondo superficiais, sobre o mundo da inmigración, ou cando vemos o trato que se lles dá a certos colectivos de inmigrantes, dános en lembrar o noso pasado e acordar , moi ao noso pesar, o dito “ Non pidas a quen pediu, nin sirvas a quen serviu”.
Procuremos non caer nos tópicos deshumanizadores e sexamos solidarios cunha xente que se está aquí é, ben seguro, ao seu pesar; que se por eles fose non deixarían o seu país que os viu nacer.
