Máis novas sobre a romaría do Ermo

Este venres, celébrase na parroquia de Carlín,a romaría da Virxe do Ermo, da que xa demos conta en anteriores entradas.

Este ano incorporamos por unha banda unha nova que descoñeciamos, e pola outra un romance que recollemos do libro de J. A. Fidalgo Santamarina: Antropología de una parroquia rural.

Segundo temos contrastado polas informacións aparecidas no diario "El Progreso",no ano 1943, nos albores da postguerra, a romaría trasladouse da súa data tradicional -25 de marzo- ao 1º de maio. A época histórica do cambio dá pé para elucubracións varias, pero como descoñecemos as verdadeiras razóns e aí quedamos.

Non debeu ser ben acollida a decisión, pois no ano 1953, recupera a romaría a súa data habitual,mantendo o 25 de marzo - a Encarnación da Virxe-- o día da festa. Deixamos constancia gráfica dos recortes do citado diario como testemuña do que aquí comentamos.

En canto ao romance recollido por Santamarina transcribímolo tal como aparece no seu traballo:

Leva por título "A tradición da Virxe do Ermo":

Toda a xente da terriña

conoce a Virxen do Ermo

todos, enfermos e sanos,

pequenos, mozos e vellos.

Todos lle rezan devotos

todos lle cantan contentos

e hasta van á procesión

como viñan noutros tempos.

Cando iban a Compostela

e pasaban polo Ermo

alí todos acampaban

nun hospital que fixeron

donde ahora está a capilla

do Santuario do Ermo.

Esta Virxen era norte

daqueles santos romeiros

que o tino dela a Santiago

chegaban desde moi lexos.

Eles sabían que a Virxen,

era "salud dos enfermos"

por eso aquel Hospital

baixo os seus ollos puxeron.

A devoción foi tan grande

que aqueles pobres enfermos

convertiron o Hospital

nun famoso monasterio.

Inda agora os vellos contan

tradicións dos seus abuelos

acerca deste santuario

que merece moito credo.

Unha delas é que a Virxe

un día baixou do Ceo

cando xa no'había nada

daquel vello monasterio.

E indicou que se fixesen

naqueles vellos cimentos

unha capilla adicada

á Madre de Dios do Ceo.

Tamén din que alí había

un olmo tan alto e dreito

que á vista del camiñaban

peregrinos de moi lexos.

Pero o árbol veu á terra

anque non conviña eso

non saben si o cortaron

ou caeu por propio peso.

O feito foi que ao caer

chegou coa punta moi lexos

e unha hermosa cruz de plata

de señal alí puxeron.

Quíxoa roubar un ladrón

que non tiña moito medo

e unha noite de luar

alí se achegou moi ledo.

Colleu a cruz do seu sitio

con moitísimo atrevemento

pensou que ninguén o vía

pero veono Dios do Ceo.

Ó pasar polas Tabarcas

que non dalí están moi lexos

aquel ladrón tan valente

de repente quedou cego.

Reconoceu o delito

demandou perdón do Ceo

e guiado de rodillas

devolveo a cruz ó Ermo.

En señal desto hoxe chaman

"agro de cruz" un terreo

donde estaba posta a Cruz

e así parece ser certo.

E por hoxe, peregrinos

xa nos damos por contentos

anque non digamos máis

que ese pouco que dixemos.

Porque inda vou empezar

os estudios moi en serio

acerca da historia enteira

do Santuario do Ermo

vinde pelegrino, vinde

vinde devotos romeiros

vinde ofrecer oracións

á Virxe santa do ERmo.

A que deu fortuna ós sanos

conxolou ós aflixidos

e curou enfermedades

que nn contaban remedio.

ela salvou moitas vidas

dos que se lle ofreceron

desde os frentes de batalla

e de casas máis adentro.

Ela garda os nosos campos

cando nós o merecemos

das xeadas e pedriscos

dos malos vraus e invernos.

Tamén coida as nosas reses

de peste e malos sucesos

das malignas epidemias

e doutros males anexos.

Pero sana máis as almas

que é do que máis padecemos

mentras somos deste mundo

que está do ceo tan lexos.

vállanos esta Señora

que tanto ben leva feito

a todos que en corpo e alma

sempre a ela se ofreceron