A canción do "paragüeiro". (Trasmonte)

Balcón nunha casa de Trasmonte*

Non esquecemos a literatura popular a pesar de que nestes últimos tempos non publicasemos grande cousa con ela relacionada. No libro xa citado noutras entradas de  Fidalgo Santamarina: Antropología de una parroquia rural, aparece recollida esta cantiga popular que leva por título a "Canción do paragüeiro".

Os afiadores e paraugueiros, xuntos cos talabarteiros, canteiros, xastres , músicos e un longo etc, percorrían as terras galegas ofertando as súas artes para poder ir indo.

Homes, solteiros ou casados, tanto tiña, homes eran e nas aldeas as rapazas recibíanos expectantes co quel de ser alguén de fóra do entorno o que conlevaba certo misterio que os facía ser centro de atención. 

A presenza destes ambulantes orixinou máis de un malentendido e seguramente máis dunha liorta co mundo masculino foráneo.

Nesta cantiga que pasamos a transcribir queda claro o que aquí deixamos escrito.  

Podemos escoitar  outra versión na web Vou nun Bou .

Preguntei se sería certo

o que lin nunha revista

que os mellores paragüeiros

saen da terra da chispa.

Afiador e paragüeiro

arregla potas e porcelanas,

compra ferraganchos de cobre

trapos vellos e mais lanas;

e tamén teñen o vicio

de subir polas ventanas. 

Mina irmá ten unha filla

de trinta anos e pico

que non a deixa casar

ata que lle veña un rico.

E ela ben o merecía

porque era moi elegante

ten unha casa ben posta

cun bo lameiro por diante.

Veu un día o paragüeiro

e subiu pola ventana

alá pola media noite

xa se atopaban na cama.

E de alí a pouco tempo

atopuse moi maliña

eu mesmo funlle chamar

ó médico da familia

Deulle fregas á barriga

púxolle inxeccións de suero

tamén lle dixo que tiña

principios dun paragüeiro.

Mina irmá e o meu cuñado

ó saber ó contenido

empezaron a chorar

formando grande alarido.

Pensaron dentro dun pouco

que chorar é perder tempo

chamaron ó paragüeiro

e tratouse o casamento.

Pero o malvado do home

non se quixo conformar

e iba xunto das veciñas

que o deixasen amar.

*Trasmonte é a parroquia motivo do estudo do libro que citamos nesta entrada.