Os Escritos de Cotá ( e II )

O Dr. Rodríguez López ( 1859 -1917) no seu "Supersticiones de Galicia" no capítulo que títula " Supersticiones de culto superfluo" fai referencia ao costume de "pegar en las puertas de las casas y de las cuadras esos papeles llamados escritos para liberar a los animales de los maleficios y traerlos las personas a modo de escapularios..." coa mesma finalidade.

Estes escritos son uns textos que funcionan como amuleto protector contra algún meigallo ou mal de ollo.

Podían recoller fragmentos dos Evanxeos, un texto xaculatorio ou mesmo unha oración.Normalmente escritos en latín ou castelán.

En concreto, nos Escritos de Cotá aparece unha cruz cunhas letras no su interior , rodeada por un texto en latín e unha oración na mesma lingua. Máis abaixo explícanse o significado das letras do interior da cruz e indícase a aprobación eclesiástica outorgada no ano 1.894 polo Arcebispo de Santiago.

Estes de Cotá, personalízanse escribindo na parte superior dos mesmos o nome da persoa que pide protección e a dedicación do mesmo. Previamente e en cada esquina do escrito faise unha pequena cruz. Remata o manuscrito cun "amén".

Dos escritos, en xeral en Galicia, hai constancia do seu uso e propagación xa no século XVIII - descoñecemos se antes se empregaba este ritual protector--. No concello de Friol tamén se empregaban uns escritos semellantes na parroquia de Narla para descontar as lombrigas, pódese ler nunha entrada anterior.

Esta actividade coñecida e estendida por toda a comunidade galega debeu producir certo incomodo ás xerarquías eclesiásticas de aquel entón pois o autor citado máis arriba indica que o Arcebispo de Santiago Payá y Rico que exerceu nos anos 1874-1886 prohibiu a venda dos citados escritos na súa diocese; o que provocou grande malestar entre os partícipes da mesma , que pregoaban por Santiago adiante a súa mercadoría deste xeito:

" Escritos, mulleres, baratos e benditos

para a porta da horta, do cortello e pra toda a casa".

Anos máis tarde o Cardeal Martín de Herrera, Arcebispo de Santiago entre os anos 1889-1922, autorizounos mediante un decreto de data 11 de xuño de 1894, coa salvedade do seu nulo valor sen a competente bendición ( como reza no final dos Escritos estudados).

Como din os veciños, reflectindo a alma galega na súa fondura interpretativa: "ben non farán, pero desde logo, mal tampouco".