As Aparicións das Pardellas. Relato dunha testemuña.

Relacionado cunhas entradas anteriores, nas que demos conta das chamadas “Aparicións nas Pardellas”, chegounos este relato dunha testemuña dos feitos que comentamos. Respectando o seu anonimato, transcribimos a súa versión persoal do sucedido:

“No mes de xuño de 1949 acababa de facer 13 anos. Terminara con éxito un dos cursos de bacharelato e encontrábame de vacacións en Friol. Falábase que a uns nenos de As Pardellas aparecíaselles a Virxe María, e con este motivo ía moita xente a dita aldea. Un día dese mes, creo que era domingo, organizouse unha visita ó mencionado lugar e eu fun co meu pai, e polo tanto son un dos vinte pequenos que cita a crónica da prensa ( El Progreso 15-06-1949). Chegamos ó sitio de día, pero á tardiña. Recordo unha rocha granítica bastante grande, partida en dúas partes, na que no medio medraba un carballo, pouco desenvolvido, polo lugar en que prendera. Chamoume a atención que das ramas colgasen diversos obxectos relixiosos, destacando os crucifixos que, segundo me explicaron, servían para esconxurar ó demo, por se se lle ocorría achegarse. Estaban presentes algúns curas das parroquias próximas e creo recordar que se rezou algunha oración; tamén se atopaban gardas civís do posto de Friol. A partir da rocha o campo era bastante pendente, en subida cara ás casas da poboación. Na parte máis alta e afastada do lugar, colocáronse as persoas maiores e na parte de baixo os vinte nenos, máis ou menos, incluídos os catro que se dicía que se lles aparecera a Virxe, ós que eu terminaba de coñecer. A nós, os cativos, puxéronnos detrás dun pequeno valado, que se encontraba a uns poucos metros da pena indicada. Alí pasamos máis dunha hora. Eu tiña os ollos ben abertos por se vía algo e xa empezaba a estar canso. Era xa de noite. De repente os nenos videntes gritaron que alí estaba a Señora. E, como relata o cronista, os maiores,que se encontraban máis arriba, e que tamén querían ver a aparición, botáronse a correr costa abaixo. Recordo que os pícaros, eu tamén, estabamos, tirados no chan, mesturados coas pedras do muro, e que non pasou nada, nin tan sequera houbo rabuñaduras.
E eu vin ou non vin?. Aínda que permanecía moi atento non vin aparición algunha sobre a mencionada rocha, pero no intre en que a xente maior se abalanzaba sobre nós, os nenos, vin como un raio saía da rocha en zigzag cara o ceo, como se un SER Superior quixese fuxir da impaciencia e irresponsabilidade dos humanos. Impresión, a do lóstrego, que me quedou gravada na mente para sempre. Logo penso que o acontecemento, polo que fora, non contou co apoio da Autoridade eclesiástica e foise esmorecendo. Eu non volvín na miña vida a aquel campo”.
Ata aquí o relato, nada máis indicar que aínda hoxe, é frecuente a presenza de xente foránea, que na rocha citada, fan investigacións relacionadas co aquí recollido.