Da fonte das Pardellas á Pena das Verrugas: Un camiño errado

Meter a pata é bastante fácil, e máis se dás creto ao informante pola relación que este ten co feito do que informa. Recoñecer o erro é máis dificultoso e ten menos querenza. Nós metemos a pata e dalgún xeito teremos de sacala dese terreo lamacento.

Tiñamos referencias sobre a Pena das Verrugas; de feito unha das primeiras entradas deste blog tratou da citada pena e os seus poderes curativos. Este ano accedemos a unha información na que se mesturaba o efecto curativo destas pías, cunha fonte que ten características peculiares, situada nas Pardellas. Como a fonte (informativa) era directa, en ningún momento dubidamos da información. ( chamounos a atención que ningún veciño fixese alusión a esas propiedades; pero coa información indirecta duns avós e bisavós dunha alumna do Centro Escolar, quedamos, medianamente tranquilos).Por sorte, a persoa que segundo as informacións curara as súas verrugas na citada fonte achegóusenos e desfixo o malentendido. Onde as perdera realmente fora nas pías da Pena das Verrugas. Hoxe xa temos a seguridade do erro cometido e pedimos desculpas polo mesmo. A oralidade é o que ten, e hai que asumir o que non está ben feito.

Para remedialo diremos, que as pías citadas, segundo se relata na entrada relacionada coas mesmas, están alternativamente cheas de auga …e de moedas.

Aqueles que acompañados (ás veces por algun membro da casa de Carballal de Arriba --Guimarei--, non é doado achegarse ata alí) van ata a citada Pena, ao chegar a esta , metendo a man na pía que teña auga, debe lavar a verruga con esa auga e recitar o seguinte ensalmo:

“ Verrughiñas traio,

verrughiñas vendo.

Déixoas aquí

e voume correndo”.

Ao tempo, é costume, para que produza o efecto desexado, o deixar algunha moeda na pía que estea chea de auga. Xa para rematar o ritual, deberase marchar do lugar sen volver a cabeza cara atrás.

Pola información recollida dos veciños da parroquia, a algúns,  cando menos, resolveulles o problema. Nós fomos estes días na procura do lugar, pero non é de acceso doado pois hai que atravesar un regato e que co inverno que pasamos,  vai cheo, deixamos a excursión para un tempo máis achegado ao estío e acompañados por algún membro da citada casa achegarémonos ata ese lugar máxico e quen sabe se aproveitaremos para perder algunha verruga que nos sobre. Feita a visita daremos conta dela.