Toponimia de S. Pedro de Vilalvite

Na parroquia de S. Pedro de Vilalvite atopámonos cunha serie de topónimos que teñen como orixe un antropónimo:Así o propio Vilalvite, que dá nome á parroquia, provén de uilla Alviti--a vila de Alvitus-- sendo este Alvitus un posible posuidor xermánico.Castrodá, que como a primeira parte do topónimo indica, é un antigo castro que tería como propietario un "Atane",Adá -antropónimo xermánico-.

Con Bedús --seguindo a Nicandro Ares-- estaríamos diante da evolución do antropónimo latino Vetunius ou Bitunius. No século XV, xa hai referencias ao lugar como Veduus e Beduus.

Co Vento, aínda que nos leva a asocialo co fenómeno meteorolóxico , do latín "ventus", máis ben habería que referencialo cun posible Bento- Benedictus- ou --seguindo a Ares-- cunha pequena "vendita" -a venta castelá--.

Atopámonos con dous fitónimos: Carballal e O Rebolo, os dous relacionados co carballo.O primeiro é un abundancial, e o segundo un carballo de tronco pequeno e groso.

A Penalonga e As Penelas son dous orónimos relacionados co latín penna, nun caso longa e no outro pequenas.

Santa Marta é un haxiónimo que tería a súa orixe na capela alí existente dedicada á citada santa.

As Donas proviría do latín "domina", señora, no senso nobiliario do concepto.

As Ferrerías,do latín ferraria - que poderían ser terras con abundancia de ferro , aínda que poderían facer referencia a unha ferraría, como obradoiro relacionado co mesmo metal.

A Retorta, de retorta,"cambio pronunciado na dirección dun camiño", sendo este lugar, o límite do couto do bispo de Lugo.

O Sobrado faría alusión a un edificio con planta alta,

Co topónimo Corra, temos as nosas dúbidas. Ares o relaciona cunha posible corda ou cunha especie de cercado,curro. No Dicionario Galego de Ir Indo fálase dunha corra como unha vara fina e retorta ou como sinónimo de mulida.

Das Camoiras, dicir que Nicandro Ares fala de que nos Tombos do Mosteiro de Sobrado, aparece unha villa Camauria no século X, que podería ser a orixe deste escuro topónimo.

E deixamos para o final Cerracín. Este topónimo de orixe árabe, atopámolo tamén na parroquia de Mazoi --concello de Lugo--, e pola península adiante en máis lugares Asturias, Salamanca, Burgos ( como Sarracín), Valladolid ... A orixe segundo N. Ares, viría de "Sarracinus, nome persoal frecuente entre os servos de Sobrado dos Monxes". Sarracinus viría de sarraceno, do latín sarracēni e este de sarq[iy]īn, que en última instancia fai referencia aos habitantes do deserto arábigo, e por extensión aos árabes. Este termo emprégase como sinónimo de mahometano ao facer igualdade entre o practicante desta relixión e o pobo árabe.