E rematamos coa análise da igrexa de Silvela

No muro norte hai un retablo de calidade que precisa dunha urxente restauración. Dentro da categoría dos retablos, responde ó modelo de retablo cadro, no que todo el se estrutura en torno a unha pintura ou relevo que articula o conxunto. Neste caso, o cadro central é un relevo no que se representa a Sagrada Familia, presidida polo Neno Xesús, que focaliza a mirada do espectador, flanqueado polos seus pais, a Virxe e San Xosé, e nun nivel inferior, figuran os seus avós, Santa Ana e Xoaquín. Sobre o Neno Xesús, nun ceo aberto entre nubes, asoma a pomba do Espíritu Santo (reforza a idea da orixe de Xesús por intervención divina), e culminando a escena, Deus Pai coa bóla do mundo, símbolo da soberanía sobre este e tamén preludio da futura Redención feita por Cristo. Deste xeito, faise fincapé nas dúas Trinidades, a terrenal (Xesús cos seus pais) e a celeste (co Pai eterno e co Espíritu Santo).

Trátase dunha iconografía que cobra forza a partir da Contrarreforma, para reafirmar a dobre natureza de Cristo, humana e divina, e foi ampliamente representada no barroco. Este tipo de iconografía trinitaria preséntase cun aspecto solemne que contrasta con outras escenas máis íntimas e familiares da infancia de Xesús. Todo un dogma feito en relevo escultórico.

Os estípites que enmarcan a escena foron o soporte máis usado na década dos 40 do S. XVIII. Este detalle, unido á profusa decoración vexetal (flores, cintas, guirnaldas) e á rocalla que coroa o conxunto e delimita os estípites, fainos pensar nunha obra rococó (anos centrais do S. XVIII).

O ouro debeu cubrir case a totalidade do retablo. A policromía das figuras con estofa, é tamén de calidade, así como o tratamento expresivo dos rostros e mans, ou os finos pregamentos das teas.

Desde logo, urxe unha restauración desta pequena xoia para recuperar o brillo orixinal que debeu ter.

Por último, un pequeno apunte sobre a decoración do teito. Se nos fixamos na súa factura, case non alberga dúbidas de que por aquí pasou o mesmo taller que traballou en Carballo ou en A Rocha, aínda que con menos decorativismo (pagaríanlle menos?). Nótase un acabado máis apresurado e menos detallista. Non obstante, o estilo é o mesmo (e por tanto, da mesma época, S. XIX) e nacido dunha empresa que se adapta ás posibilidades do cliente.