Falamos, na entrada anterior, de que tiñamos razóns para pensar que as imaxes da desaparecida capela da Casa Grande de Lousende permanecen na propiedade.
Por un lado é a opinión da veciñanza –"cando o río soa…"-- pero por outra parte, así o cremos porque o descubrimento da casa foi produto da casualidade...
Achegámonos ata o cruceiro de Lousende para fotografalo. Coñeciamos a lenda e queriamos facer unha entrada coa mesma. Unha vez cumprido co traballo continuamos camiño e chegamos ata Lousende e quedamos 'impactados' polo que, a primeira vista, parecía o que era – unha casa grande—e polo que non era – unha capeliña flanqueada por dous cruceiros.
Explicámonos: Da Casa Grande xa falamos, e ao tempo comentamos que houbera unha capela ao pé da mesma que fora derruída. Pois ben a cruz que a coroaba foi trasladada ao pendello, que nos fixo crer estar diante dunha capeliña ( fotografía).
Por outro lado tamén nos chamou a atención os dous cruceiros, cunha imaxe da Virxe por un lado e un Cristo crucificado polo outro. Un á esquerda e outro á dereita do “pendello-capela” .
Pedestal e fuste dos mesmos observábase claramente que eran de factura posterior ao cruceiro en si.
Chamounos a atención tamén o que nos pareceu as diferentes pezas dunha fonte ornamental da mesma feitura dos cruceiros. Ao pouco demos tamén cun escudo labrado en pedra…
Facendo cábalas estabamos cando apareceu a actual propietaria da Casa Grande e aclarou todo: A cruz do que crimos capela fora colocada cando se demoleu a verdadeira capela. Os cruceiros, o escudo e as pezas da fonte foran comprados a un señor que se dedica á compra-venda deste tipo de patrimonio. A fonte aínda está pendente de ser colocada no lugar diante da casa que lle teñen reservado.
Polo tanto todo estaba “des-ubicado”, pero deunos pé a coñecer unha historia que tiñamos diante e que non deramos con ela. Así se escribe… o blog.
1 comments:
Investigación de campo. Si, tes razón, así se escribe o blog, e grazas iso esas cousas quedan para quen as queira saber, e non se perderán no esquecemento.
Saúdos dende A Ulloa.
Publicar un comentario